بندیر نیوز/ در یک دهه اخیر به خصوص بعد از شیوع کرونا، برونسپاری تجارت از نزدیک به عنوان یکی از مهمترین ویژگی های تجارت خارجی قرار گرفته است. به این معنا که کشورها، زنجیره‌های تأمین کالاهای حیاتی و پایه تجارت خود را به کشورهایی می‌آورند که ازنظر ژئوپلوتیک، فکری و سیاسی بین آن‌ها همافزایی و همگرایی نزدیکتری وجود داشته باشد.

برای مثال در خصوص آمریکا دو کشور مکزیک و کانادا(هرکدام ۱۵درصد) مجموعا ۳۰درصد از تجارت ایالات متحده را تشکیل می دهند و چین با ۱۲درصد در رده سوم قرار دارد.

تمرکز اقتصادهای برتر دنیا بر دولت های همسایه به دلیل محدودیت‎‌های تردد، افزایش هزینه حمل‌ونقل در مسافت های طولانی، تاثیر شوک های امنیت بین المللی بر کریدورهای تجاری و ارزان بودن تجارت در کشورهای نزدیک است.

در خصوص ایران، با وجود ظرفیت های عظیم منطقه ای و همسایگی با ۱۵کشور و بازار بزرگ مصرف در این منطقه، یک نمونه منحصر به فرد در دنیا می باشد‌. اما متاسفانه یک دهه غفلت از ظرفیت های منطقه و برخی موانع باعث گردیده تجارت خارجی کشور نتواند ظرفیت های بالقوه خود را فعلیت بخشد.

درسه سال اخیر دولت سیزدهم فصل جدیدی از اصلاح و بهبود ساخت درونی تجارت خارجی را با تمرکز بر کشورهای همسایه در شمال، و در جنوب با عربستان و اکنون نیز توجه به پاکستان، شروع کرده که می تواند در روند خنثی‌سازی تحریم ها موثر جلوه نماید.
البته نگاه همه جانبه نگر دولت در توجه همزمان به شرق و غرب قابل تحسین و ستایش است که قطعا تاثیرات خود را در بلند مدت بر اقتصاد کشور نشان خواهد داد.

در خصوص پاکستان و ایران اگرچه سطح ۳میلیارد دلاری تجارت دو کشور در برابر ظرفیت های موجود، بسیار ناچیز است اما خطوط لوله صلح، کریدورITI (اسلام آباد – تهران – استانبول) و کریدور سی‌پک CPEC (کریدور اقتصادی چین پاکستان) می تواند فتح باب اساسی در توسعه استان های همجوا دو کشور باشد تا ضمن انتفاع اقصادی دو ملت زمینه تامین امینت از طریق کاهش فقر را فراهم نماید. هر چند دخالت کشورهای منطقه ای و فرامنطقه ای در مرزهای دو کشور برای مقاصد سیاسی و امنیتی، به عنوان بزرگترین مانع بر سر توسعه اقتصادی دو کشور قرار دارد.

تحلیل اقتصادی